แอบชอบ I like U Junseung Ft. Dooseob [Beast/B2st] Y

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคสั้น+ป่วง เรื่องแรกฮะ ฝากด้วยนะ (โค้ง 90 องศา)

 

 

 

 

เนื้อเรื่อง

        ผมชื่อ ยง จุนฮยอง อยู่ปี3 คับ คนรอบๆข้างผมชอบบอกว่า ผมน่ะ ป๊อบ ที่สุดของมหาวิทยาลัย มีคนแอบชอบมากมาย ทั่วมหาวิทยาลัย แต่....ใครจะรู้ล่ะ ว่าคนอย่างผม ไม่เคย ”แอบชอบ” ใครเลย ......

“เห้ย ไอจุน เย็นนี้กูว่ากูจะลองแวะร้านกาแฟนเปิดใหม่ หน้าวิทยาลัยว่ะ มึงจะไปป่ะ??” ร่างสูงใหญ่ เดินเข้ามาตบไหล่จุนฮยองเบาๆ เป็นการเอ่ยทัก

“แล้วกูมีตัวเลือกอื่นไหมล่ะ =^= ”

“แหะๆ มึงรู้ทันกูอีกแล้ว ^^’  สมแล้วที่เป็นเพื่อนกูมา 6 ปี ” ร่างสูงพูดติดตลกพร้อมรอยยิ้มกว้างงง ^______^

 “แล้วทำไมไม่ชวน น้องโย อะ ”ได้โอกาส จุนฮยองก็ถามกลับอย่างกวนๆ

“ชวนแล้ว!!!”ร่างสูงตะคอกออกมาทำท่าทางน้อยใจ

“แล้ว.....เป็นไง ทำหน้าหมาหงอยอย่างงี้ ไม่ไปอะดิ่? ”จุนฮยองแกล้งแซวร่างสูงเล่นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“แน่นอน.............ว่าต้องไป ^__^’ ”ร่างสูงกลับมายิ้มกว้งอย่างเคย

“ -*- ”

“ฮ่าๆๆ  ไปเรียนกันดีกว่าเพื่อนจุน”ร่างสูงตบบ่าจุนฮยอง เล็กน้อย ก่อนจะเดินนำหน้าไป

Junhyung

เนี้ย ยุน ดูจุน เพื่อนผม ผมกับมันเป็นเพื่อนกันมา 6 ปี ตั้งแต่อยู่มัธยมปลายแล้วล่ะ  มันเพิ่งมามีแฟนตอน ปี2 ซึ้งแฟนมันก็น่ารักโคตรๆๆ เลย ชื่อโยซอบ ตอนนี้ก็อยู่ ปี2 แล้วล่ะ ห่างกับพวกเรา 1 ปี  อยากบอกว่า ถ้ามันไม่มีผมเป็นเพื่อน คงไม่ได้น้องโยซอบ ผู้น่ารักมาเป็นแฟนหรอก คับ คริคริๆ ;D

04.11 pm

“เห้ยไอจุน ไปยังว่ะ”ดูจุนตะโกนจากข้างหลังผม ในขณะที่ผมกำลังเก็บของเข้าล็อกเกอร์

“เออ  เดี๋ยวดิ่ว่ะ มึงรีบนักก็ไปก่อนเลยไป”ผมตอบไปอย่างหงุดหงิด

“เออๆๆ   งั้นกูไปก่อนนะเว้ย น้องโย รอนานแล้ว”ไม่ทันจะพูดประโยคต่อไป ดูจุนก็ใส่เกียร์หมา วิ่งไปทันที

อยากมีคนให้เราเอาใจบ้างว่ะ -0-

ณ. ร้าน  first love ca’fe

“โห..ชื่อร้าน เข้ามาต้องเจอรักแรกเลยรึป่าวว่ะ 55+”เมื่อจุนฮยองมาถึงหน้าร้านก็สำรวจรอบๆร้านและหน้าร้านอย่างเรียบง่าย บรรยากาศรอบร้านดูร่มรื่น เย็นสบาย เพราะมีต้นไม้2-3ต้น + กับตอนเย็นๆสบายๆ เมื่อสำรวจเรียบร้อยจุนฮยองก็เข้าไปในร้านทันที ...

กริ๊ง งง   ง

“สวัสดีฮะ”เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่เดินเข้ามาหาจุนฮยองเพื่อต้อนรับลูกค้า

“อะ. ... เอ่อ....”

.”มากี่คนฮะ ^3^”

“มะ...มาหาเพื่อนน ^^’ ”จุนฮยองตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก

“อ้าว..ไอจุนๆ ทางนี้ๆๆ”เสียงดูจุนดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่ หันไปมองต้นเสียงพร้อมกัน

“นั้นเพื่อนพี่รึป่าวฮะ  ถ้าหาที่นั่งได้แล้วผมขอตัวนะฮะ ;)”ร่างบางพูดจบก็หมุนตัวกลับไปที่เคาท์เตอร์

ผู้ชายอะไรว่ะ โคตรสวยเลย >.<

ที่โต๊ะ.....

“สวัสดีฮะ พี่จุนฮยอง”โยซอบก้มหัวให้ผมเล็กน้อย แล้วผมก็ยิ้มกลับไปเพื่อทักทาย ก่อนที่โยซอบจะหันไปกินเค้กต่อ (บอกหน่อยว่าโยซอบกำลังกิน....ปากเปิกเลอะไปหมด-*-)

“มึงเห็นแล้วใช่ไหมไอจุน”ผมนั่งลงตรงข้ามกับดูจุน โดยที่ฝั่งขวาของดูจุนคือโยซอบ

“เห็นไรมึง?”ผมถามกลับอย่าง งงๆ

“ก็พนักงานที่คุยกับมึงเมื่อกี้ไง”ดูจุนพูดพร้อมกันกับที่ผมหันไปทาง พนักงานคนเมื่อกี้ที่ตอนนี้ ยืนยิ้มหวานตอนรับลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาใหม่อยู่ที่ประตู

“แล้ว?ทำไมว่ะ”ผมหันกลับมาหาดูจุนแล้วยิงคำถามให้กับดูจุนอีกรอบ

“น่ารักไหม?”

“ก็งั้นๆ”

“แน่ใจ?”

“แต่ผมว่า เขาไม่น่ารักหรอกฮะ พี่ดูจุน ผมว่าเขาสวยออก^^ ”โยอบแทรกขึ้นมา

“เออก็ถูกอย่างที่โยพูดแฮะ”แล้วทั้งดูจุนและโยซอบก็ส่งสายตาหวานให้กันปิ๊งๆ

“….”เข้ากันดีเหลือเกิ๊นนนน

“ที่กูรู้มาน้องเขา อยู่ ปี2 มหาลัยเดียวกับเรานี้แหละ”ผมพูดไม่ทันจบก็โดนขัดเสียแล้ว

 “บอกกกูทำไม? กูไม่ได้สนใจน้องเขาซักหน่อย”

“เอ้อ...ไม่สนก็ไม่สน กูก็แค่อยากเห็นมึงมีแฟนบ้างก็เท่านั้น .... ไปกันเถอะโย ปล่อยคนโสดนั่งเหงาอยู่ที่นี้แหละ”ดูจุนลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงโยซอบ ให้ลุกขึ้นออกจากโต๊ะ

“ผมยังไม่อิ่มเลยน๊า >.<”โยซอบอ้อนดูจุนตาแป๋ว

“ไปกินที่อื่นก็ได้นี้คับโยน้อย^__^”ดูจุนพูดพร้อมกับยีหัวโยเล็กน้อย

“ง๊ะ  งั้นก็ได้ ^^”แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากร้านไป โดนทิ้งความ ตัน ตรึง อึ้ง ไว้ที่ผมคนเดียว

ผมก็นั่งไปได้ซัก 5 นาที ทบทวนสิ่งที่ดูจุนมันพูด....สลับกลับมองหน้าเด็กนั้นไปเรื่อยๆ มันพูดโคตรแทงใจดำเลย คนโสดๆๆ ก็กูยังไม่ชอบใครนี้หว่า คนที่มาเป็นแฟนกู  กูต้องชอบเขาก่อนที่เขาจะมาชอบกู!!!<< นี้แหละคติผม  

 “เอ่อ..จะรับอะไรรึป่าวฮะ^__^”พนักงานร่างบางคนเดิมก็เดินเข้ามาพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

“เอ่อ ไม่ๆๆ”ผมบอกปัดๆ

“คือ...มีลูกค้าท่านอื่นเขาไม่มีที่นั่งน่ะฮะ ^^’ คือถ้า....พี่...ไม่สั่ง...”

“อ่อ งั้นฉันไปล่ะ ^^’ ” 

“อ่อฮะๆ ขอบคุณนะฮะ คราวหน้าก็มาใหม่นะฮะ ที่นี้ยินดีต้อนรับ^__^”เขายิ้มให้ผมอีกแล้วว น่าระ เอ้ย ผมต้องไม่สนใจเขาสิ เพราะผมพูดกับดูจุนออกไปแบบนั้น

“^___^”

กริ๊ง งง  ง

Junhyung

แล้วผมก็ เดินออกมาจากร้านนั่น  เฮ้อ... นายเป็นใครกันนะ  หน้าตาก็ผู้หญิ๊งผู้หญิง แต่ดันเป็นผู้ชายซะนี้ .... ได้ข่าวว่าอยู่ ปี 2 นี้หว่า คณะไรว่ะ ไม่เห็นเคยหน้าเลย - * -

วัน ต่อมา …

วันนี้ผมก็มา หา เอ้ย!!  มา ร้าน first love ca’fe  อีกครั้ง เพราะไอดูจุนนัดผมมาทำไรก็ไม่รู้....

กริ๊งงง ง

ในร้านตอนนี้ ค่อนข้างว่าง+โล่ง ทั้งร้านมีคนอยู่ประมาณ 7-8 คนเท่านั้น ผมจึงเดินตรงไป โต๊ะในริมสุด เงียบๆ ออกมืดนิดๆไม่รู้นะทำไมผมถึงเลือกตรงนั้น คงเพราะมันสงบ แลมีความเป็นส่วนตัวดี ผมชอบนะ ^^  ผมนั่งรอดูจุนไปซักพัก...

“สวัสดีฮะ รับอะไรดีฮะ ^__^” เห้ยย  เด็กเมื่อวานนี่นา

“มาหาเพื่อน...^^”ผมก็ตอบไปพร้อมรอยยิ้ม

“อ๋อ  งั้นเชิญตามสบายนะฮะ  แล้วพี่จะสั่งอะไรระหว่างรอไหมฮะ”

“อ่อ สั่งๆ ถ้าไม่สั่งคงโดนคนแถวนี้ไล่เหมือนเมื่อวานแหงเลย ^^’ ”

“เมื่อวาน..... อ๋อ พี่คนเมื่อวานนี่เอง ผมไม่ได้ไล่นะฮะ พี่นาอึนเขาฝากบอกมาเฉยๆ ^__^”นั่นๆ ดูยิ้มเข้าจะหวานไปไหนเนี้ยน่ารัก!!  โอ้ยย ยอมรับก็ได้ว่าน่ารัก จริงๆนะ แต่ผมไม่ได้ชอบเขา สาบานเลย -^-

“ฮ่าๆ งั้นฉัน ขอลาเต้เย็นแก้วนึงละกัน”

“รับขนมเค้กไหมฮะ อร่อยนะฮะ^3^”ยิ้มอยู่นั่นแหละน๊า.... จะละลายแล้ว...

“ฉันไม่ชอบขนมเค้กน่ะ ขอบใจนะที่บอกว่าอร่อย^^” จริงๆนะผมไม่ชอบเอาเสียเลยขนมเค้กเนี้ยแค่เห็นหน้าเค้กรูปเค้ก แล้วผม ต้องเมินหนีทันทีเลย -*- มันดูเลี่ยนๆไงไม่รู้

“งั้นรอซักครู่นะฮะ  -3- ”อ้าวผมพูดอะไรผิดรึป่าวเนี้ย...ไหงไม่ยิ้มแล้วอะ เฮ้อ งง?

5นาทีผ่านไป …..

.”ไอดูจุนเอ้ยย เมื่อไหร่มึงจะมาว่ะ นัดเองแล้วแม่งเลตอีกนะ”ผมนั่งสบถอยู่คนเดียว

“ลาเต้ได้แล้วค่ะ”เสียงหวานดังขึ้น.... อะ อ้าวว เด็กนั้นไปไหนแล้วเนี้ย

“ขอบคุณครับ  เอ่อ..แล้ว..”ผมจะถามดีไหมน๊า??

“คะ?”

“คือ... ผู้ชายที่หน้าหวานๆไปไหนแล้วล่ะครับ?”ในที่สุดผมก็พูดออกไป เขาโกรธอะไรผมรึป่าวเนี้ย

“อ๋อ ฮยอนซึง น่ะเหรอคะ?  เขาออกไปทำธุระอะคะ มีอะไรหรือป่าวคะ^^”

“อะ  อ๋อ ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณครับ^^”

“คะ ขอตัวก่อนนะคะ”แล้วพนักงานสาวก็เดินออกไป

เฮ้อ....ฮยอนซึง?  นายชื่อฮยอนซึงหรอ ชื่อเพราะดีแหะ ........  แล้วผมก็นั่งคิด อะไรไปเรื่อยๆๆ ลาเต้ที่ผมสั่งก็หมดลงจนได้ ผมนั่งรอมัน ตั้ง 30 นาที ไม่เห็นไอดูจุนแม้แต่เงา ผมจึงตัดสินใจ กลับซะเลย แล้วพรุ่งนี้อย่าหาว่ากุไม่มาตามนัดนะเว้ย....แต่นาย...ฮยอนซึง หายออกไปจากร้านตั้งครึ่งชั่วโมง ไม่กลัวโดนไล่ออกหรือไงนะ?? เฮ้อ.... แล้วฉันจะห่วงนายทำไมเนี้ย - -?

9.30 am

“ไอดูจุน เมื่อวานนัดกูไป ร้าน นั้น แล้วมึงไปไหน? โทรไปดันตัดสายกูอีก”เมื่อผมเห็นดูจุนที่นั่งอยู่ก็เลยเข้าไปโมโหใส่มัน

“เออๆ กูขอโทษ เมื่อวานโยไม่สบายกูเลยไปดูแลโย เฉยๆ”ดูจุนพูดหน้าเศร้า

“เฮ้ยแล้วเป็นอะไรมากรึป่าวว่ะ - - ”ผมนั่งลงข้างๆดูจุน พร้อมกับตบบ่าเบาๆ

“ก็.....แค่เจ็บเอว ลุกไม่ขึ้น ”พูดจบมันก็ยิ้มๆๆ 

“โหยย ไอบ้า!!!”ผมผลักหัวมันแรงๆ 1 ที ไม่บอกก็คงรู้นะคับว่าคืออะไร??

“ฮ่าๆๆ  เออๆ วันนี้กูก็คงต้องรีบกลับไปดูแลโยต่ออะ ^^” ดูจากหน้าตา....

“ไปดูแลน้องเขา หรือให้น้องเขาป่วย!!! หนักกว่าเดิม-0-”ผมขอเน้นแรงๆคำว่า ป่วยเลยคับ55+

“เออน่า เย็นนี้กูจะไปซื้อเค้กร้านนั้นด้วย มึงจะไปปะ ”

“ไปทำไม?”

“ก็กูชวนมึงไป เป็นเพื่อนกูไง!! ^^”

“เออๆ ก็ได้ๆ   ถามจริง เค้กที่นั้นมันอร่อยขนาดนั้นเลยหรอว่ะ??”ได้โอกาสก็ขอถามซักหน่อยเหอะ55+

“เห็นโยบอกว่า ก็อร่อยนะ กูก็ชิมแล้วก็อร่อยจริงๆแหละ เอ้อ แล้วก็ได้ข่าวว่า.....เด็กคนนั้นเป็นคนทำด้วยซิ”ห หา!!  ฮยอนซึงนะเหรอเป็นคนทำ ถึงว่า วันนั้นหน้าบูดเชียว

“เหรอ?”

“แล้วมึงจะถามทำไม มึงไม่ชอบกินเค้กนิ่?  เอ๊ะ หรือมึงจะกินคนทำ? ฮ่าๆๆ”โห กวนได้โล่เลยคับ เพื่อนตู

“บ้านมึงดิ  กูแค่ถาม เห็นคนอื่นว่าอร่อยๆๆกันทั้งนั้น” ลองสั่งกินซักหน่อยดีกว่า...จะได้ไถ่โทษวันนั้นด้วย-*-

“เออๆๆ”

แล้วทั้งผมและดูจุน ก็นั่งเรียนกันจน หมดคาบ ของทั้งวัน.......

4.30pm

กริ๊งงงงง

ตอนนี้ผมก็เข้ามาร้านกาแฟร้านเดิม ผมยืนมองรอบๆร้าน หาเจ้าคนหน้าบูดที่ผมจะต้องขอโทษที่พูดทำร้ายจิตใจ แต่วันนี้ไม่เห็นแหะ

“ไอจุนมึงมองไรว่ะ?”ดูจุนสะกิดผม ด้วยการ ตบหัวหนึ่งที -*-

“โหยนี้มึงสะกิดกูใช่ไหม  กูแค่มองการตกแต่งร้าน สวยดี”ผมหันกลับมาพูดกับมัน พร้อมกับลูบหัวไปด้วย เจ็บจริงๆนะ -*-

“เออๆ กูนึกว่ามึงมองหาเด็กคนนั้น^^”

“อีกและ มึงเลือกเค้กมึงก็เลือกไปเลยไป กูจะรีบกลับแล้ว!!!”ผมบอกเสียงเข้มใส่ดูจุน

“เออๆๆ”

ไม่นานนัก....

“ขอบคุณคะ ครั้งหน้ามาอุดหนุนอีกนะคะ ^__^”เด็กสาวตรงเคาท์เตอร์ พูดพร้อมกับก้มหัวให้ดูจุน

“ครับ มาอุดหนุนแน่นอน เค้กอร่อยมากเลยครับ^3^”ดูจุนพูดจบ ผมกับมันก็เดินออกมาจากร้านทันที แล้วมาหยุดตรงหน้าร้าน

“กูไปก่อนนะเว้ย เดี๋ยวโยรอนาน อิอิ^^”ใครไม่เห็นก็ไม่รู้หรอกครับ ว่าหน้าตอนนี้มันหื่นมาก

“เออ ไปเลยไป อย่ามาทำหน้าหื่นแถวนี้ -*- ”

“เออๆๆ ไปแล้วเพื่อนจุน ”แล้วมันก็เดินออกไป

ฮยอนซึงไปไหนว๊า....แล้วจะขอโทษไงเนี้ย-*-   / ผมตัดสินใจเข้าไปในร้านอีกรอบ

กริ๊งงงง

“อ้าว คุณเมื่อกี้นี้คะ? ลืมอะไรรึป่าวคะ?”พนักงานที่คิดเงินเมื่อกี้ทักผม

“คือ...ผมอยากถามว่า ฮยอนซึง อยู่ไหมครับ?”ผมอยากรู้จริงๆนะเนี้ย

“ฮยอนซึง ไม่สบายคะ วันนี้เลยไม่ได้มาทำงาน มีอะไรรึป่าวคะ?”

“ผมอยากรู้ว่า เค้กทั้งหมด ฮยอนซึงเป็นคนทำหรอครับ?”

“ใช่คะ!!”

“งั้นผม.....ขอซื้อกลับบ้าน 2 กล่อง รสไหนก็ได้ ที่อร่อยๆน่ะคับ ^^”มันจะอร่อยจริงๆ รึป่าวน๊า ผมไม่ชอบกินเค้กซะด้วยซิ  ..... พรุ่งนี้นายต้องมานะ ฉันจะเอาคำตอบมาบอกนาย

“ได้แล้วคะ ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ”พนักงานสาว ยื่นกล่องเค้กให้ผม 2 กล่อง // ผมสั่งไปได้ไงเนี้ย ตั้ง 2 กล่อง -*-

“ครับๆ” แล้วผมก็เดินออกมาจากร้านทันที ........  

รู้สึกผมคงจะแอบชอบฮยอนซึงเข้าให้จริงๆแล้วละครับ  ผมไม่ชอบเลยเวลาที่ไม่เห็นฮยอนซึงยิ้ม ในขณะที่เราก็ไม่เคยรู้จัก หรือคุยกันมาก่อน แค่ผมเคยเห็นหน้าเขาไม่ถึง 5 ครั้งเลยด้วย มันคงเป็น ชื่อร้านที่ ศักสิทธ์มากนะคับเนี้ย

วันต่อมา...

5.00pm

ผมนั่งโต๊ะเดิมในร้าน กาแฟ วันนี้ผมเอาคำตอบมาให้ฮยอนซึงครับ แต่นี้ก็ 5 โมงแล้ว ผมยังไม่เห็นฮยอนซึงเลย -*-  นายหายไปไหนน๊า.....

กริ๊งงงง

“พี่ นาอึน ผมขอโทษนะฮะ ที่มาสาย”เสียงที่ผมคุ้นเคยก็ดังขึ้น....ผมหันไปมองเขา เป็นจังหวะที่เขาก็หันมามองผม.

“ฮยอนซึง เค้กจะหมดแล้วรีบไปทำด่วนเลย....”

“ฮะๆ” แล้วฮยอนซึงก็เดินผ่านผม เข้าไปในครัว  ผมเห็นนะสายตาของฮยอนซึงที่มองผม เหมือนเขาน้อยใจผมเลย.....ฉันขอโทษ ฮยอนซึง.......

“เอ่อ พี่สาวคับ  เค้กนี่ มีคนทำคนเดียวหรอคับ”ผมลุกขึ้นไปถามพี่สาว นามว่า นาอึน ที่ผมได้ยินฮยอนซึงเรียก

“อ่อ ใช่แล้วคะ ฮยอนซึงเป็นทั้งเด็กเสิร์ฟ ทั้งคนทำเค้กเลย”

“แล้วไม่มีคนอื่นเลยหรอคับ”

“คนทำเค้กนอกจากฮยอนซึงแล้ว ก็ไม่มีใคร อ่อ มีเด็กเสิร์ฟอีกคนนึง นะ แต่วันนี้ไม่มา”คงเป็นคนที่ผมถามชื่อฮยอนซึงแหงเลย

“งั้นผมช่วยเป็นเด็กเสิร์ฟ ได้ไหมครับ?”ที่ผมถาม เพราะผมไม่อยากนั่งรอฮยอนซึงนี้คับ ขืนนั่งรอ คงได้เสียค่ากาแฟหลายแก้ว 55+

“อ้อ  ก็ได้คะ เดี๋ยวพี่เอาชุดมาให้”

“นี้คะ ชุด พี่ฝากด้วยนะคะ ^__^”

“ครับผมไม่ต้องห่วงคับ”

ผมก็ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟชั่วคราว ได้เกือบชั่วโมง มีแต่สาวๆเข้ามาในร้านแหะ มีขอเบอร์ผมด้วย ผมคงป๊อบอย่างที่ใครๆบอกจริงๆน่ะคับ ฮ่าๆๆ   งานที่ผมทำก็ราบรื่น...ไม่มีสะดุดเลย  ผมไม่เห็นฮยอนซึงออกมาจากครัวเลย คงจะตั้งใจทำจริงๆแหะ

“ขอบคุณที่มาอุดหนุนคร๊าบบบ”ผมส่งคำทักทายให้ลูกค้ากลุ่มสุดท้าย

“พี่ขอบใจนายมากนะ...^___^”พี่นาอึนเดินมาตบบ่าผม เบาๆ

“อ่อ ผมจุนฮยอง ยงจุนฮยอง คับ ”ได้โอกาสผมก็แนะนำตัวซะหน่อย

“พี่ชื่อ คิมนาอึน นะ ยินดีที่ได้รู้จัก  เอ่อ... พี่ต้องไปแล้วล่ะ ฝากให้ฮยอนซึงงปิดร้านด้วยนะ พี่ต้องไปทำธุระด่วนน่ะ”

“อ่อได้ครับ พี่นาอึน^__^”

“จ้า อ้อ อีกอย่าง ฝากฮยอนซึงด้วยนะ อยู่ในครัวชอบซุ่มซ่าม ดูซิยังไม่ออกจากครัวเลย”

“ครับพี่....”  แล้วพี่นาอึนก็เดินออกจากร้านไป สรุปแล้ว ทั้งร้านก็เหลือแค่ผมกับฮยอนซึงที่อยู่ในครัว 2 คนซินะ  ลองเข้าไปดูในครัวหน่อยดีกว่า.....

ผมเข้ามาในครัว ก็เห็นผงแป้ง เลอะเต็มไปหมด นี้นายทำเค้กหรือเล่นกันแน่เนี้ย ^3^ แล้วเจ้าตัวคนทำไปไหนแล้วน๊า....  /ผมเดินไปรอบๆห้องครัว ก็เห็นห้องเล็กๆอยู่ข้างหลัง เลยเข้าไปดู.... ปรากฏว่า ฮยอนซึงดันนอนหลับอยู่ในนี้ … น่ารักแหะ จะปลุกดีไหมเนี้ย แต่.... เก็บของให้ก่อนดีกว่า ผมเป็นคนดีพอคับ ^^

......................สงสัยผมเก็บของดังไป....-*-

“พี่ พี่นาอึนหรอฮะ ”เสียงฮยอนซึงดังขึ้น พร้อมกับเจ้าตัวที่ลุกเดินมา ที่โต๊ะในครัว  อย่างงัวเงีย

“ต ตื่นแล้วหรอ?? ^__^”ผมจะพูดไงต่อดีล่ะเนี้ย....

“เห้ยย พี่คนนั้นนี้  พี่มาทำอะไรในครัวฮะ แล้วพี่นาอึนล่ะ แล้วทำไมพี่ถึงใส่ชุดนี้ แล้ว...”ตอนนี้ ฮยอนซึงยืนตรงข้ามกับผมโดยที่มีโต๊ะขนากกลางๆไม่เล็กไม่ใหญ่ คั่นกลางไว้

“เดี๋ยว หยุดก่อนดิ่  คำถามแรกฉันมาเก็บของให้นาย  ข้อสอง พี่นาอึนกลับไปแล้ว  ส่วนข้อสามฉันมาช่วยเป็นเด็กเสิร์ฟน่ะ มีคำถามอีกไหม? ” วู้ววเด็กนี้ พูดเร็วชะมัด   พูดจบผมกับฮยอนซึงก็ช่วยกันเก็บของ ทำความสะอาดโต๊ะ

“มะ ไม่มีฮะ”

“ฉัน จุนฮยอง ยงจุนฮยอง  นายชื่อไร?”ไม่ถามผมก็รู้ฮะ 55+ แกล้งไม่รู้จะเป็นไรไป เนอะ

“ผม จางฮยอนซึงฮะ ”ไม่ยิ้มอีกแล้ว -*-  ฉันอยากเห็นนายยิ้มนะรู้ไหม?

“เรื่องเค้ก?”

“ฮะ?”เงยหน้ามาคุยกันก็ได้น่ะ?-*-

“วันนั้น ฉันขอโทษนะ ที่พูดออกไปแบบนั้น”

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ เค้กมีคนไม่ชอบก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกฮะ จริงไหม?”นะ นายจำมันได้!!!

“แต่ ฉันจะบอกว่า…เค้กนายอร่อยจริงๆนะ^___^”หายโกธรฉันเถอะนะ

“แต่พี่ไม่ชอบกินมันนี่ฮะ”

“ก็ใครล่ะที่ทำให้ฉันลองกินเค้ก....เพื่อเอาคำตอบมาง้อคนๆนึงเนี้ย”ผมพูดออกไปได้ไงเนี้ย -/////-

“ผมไม่ได้บอกเลยนะฮะว่าผมโกธรพี่ แล้วไม่ได้บอกว่าให้พี่มาง้อผมด้วย-////-”ไหงพูดงั้น

“แต่....”

“แต่ผมก็ขอบคุณนะฮะ ที่พี่ลองชิมฝีมือผม  แล้วบอกผมว่ามันอร่อย ^++^” เงยหน้ามาซักทีนะ

“^3^”ในที่สุดนายก็ยิ้มซักที

“แต่พี่ไม่น่าจะให้ความสนใจกับ คนที่ไม่รู้จักอย่างผมนะฮะ ”เอ่อ....จะตอบไงดี?

“สงสัย ฉันคงแอบชอบนายอยู่ละมั้ง^___^”

“อะไรนะฮะ? ผมไม่ค่อยได้ยิน”

“อ้อ....ฉันเป็นคนแคร์ความรู้สึกคนนี่นา เรื่องแค่นี้เอง เก็บของแล้วรีบกลับบ้านกันดีกว่า ^_______^’ ”เหอะๆ ดีแล้วที่ไม่ได้ยินน่ะ ฮยอนซึง ^^

ไม่นานนัก ทั้งผมและฮยอนซึงก็ทำความสะอาดครัวเสร็จ ก็ปิดไฟ เก็บ โต๊ะ เก้าอี้ ทำความสะอาด ร้าน เรียบร้อย ก็ล็อคประตูร้าน แล้วพวกเราก็เดินออกมานอกร้าน 

“ผมไปก่อนนะฮะพี่จุนฮยอง^__^”นี่ซิฮยอนซึงที่ฉันเคยเห็น ยิ้มแบบนี้แหละใช่เลย

“เอ่อ...บ้านนายอยู่ไหน ฉันไปส่ง”

“ไม่เป็นไหรหรอกฮะ ผมเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องให้คนหล่อๆ อย่างพี่ไปส่งหน้าบ้าน ^__^”

“ไม่ใช่ก็เหมือนล่ะว่ะ -0-”เห้ยแต่..เมื่อกี้ฮยอนซึงชมกูใช่ไหมว่ะ >.<

“พี่ว่าไรนะฮะ”

“อ้อ ป่าวๆ  แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย นายให้ฉันไปส่งเถอะนะ ^^ ”

“ก็ได้ฮะ ^^’ ”เยสสส ดีใจว้อยยยย // ดีใจอะไรคุณห้อย // ป่าวนี้ไรเตอร์ แต่งไปเหอะ -*-

ใช่ว่าผมจะไม่มีรถนะ ผมน่ะมีไว้จอดที่ มหาลัย ส่วนมากผมจะเดินกลับเอาแปลกไหม55+  ก็นะเปลืองน้ำมันนี้ จอดมาทิ้งไว้ที่มหาลัยก็ไม่แปลกหรอกเนอะ -3-

“เดี๋ยวพี่ไปเอารถก่อนนะ รอตรงนี้ล่ะ”

“ฮะๆ ^^”ว่าง่ายแหะยิ้มอีกแล้ว น่ารักว้อยย

บรื้นนนนน

“ขึ้นรถเร็ว ^^”ผมจอดรถตรงหน้าฮยอนซึง แล้วลดกระจกลง

“ฮะ^^”

“บ้านนายอยู่ไหนล่ะ ”

“อยู่ #@$@@#$@$ฮะ”

“จริงดิ่ๆ อยู่ใกล้ๆกันเลยนะ”

“จริงหรอฮะ ^^”

พูดจบผมก็....ขับรถไม่ช้าไม่เร็วมากนะ ในระหว่างทางเราก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ทำให้ผมได้รู้ว่า ฮยอนซึงน่ะ อยู่ ปี 2 มหาลัยเดียวกับผมจริง อยู่คณะ วิทยาศาสตร์ด้านอาหาร ถึงว่าทำเค้กเก่งจัง สงสัยหมกตัวอยู่แต่ในครัว เลยไม่เคยเห็น ผมว่าฮยอนซึงเป็นคนน่ารักนะ ไม่มีพิษมีภัยด้วย เฟรนลี่อีกตั้งหาก คงมีคนตกหลุมรักนายหลายคนแหงๆ

นับตั้งแต่วันนั้นหลายๆอย่างก็ได้เปลี่ยนไป  .........  ผมได้เป็นพนักงานที่ร้านนั้นเพราะพี่นาอึนขอร้องผม แล้วผมกับฮยอนซึงก็สนิทกันคับ ผมมาส่งฮยอนซึงที่บ้านเกือบทุกวัน แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะ ผมแค่ได้แอบชอบฮยอนซึงเท่านั้นแหละคับ.....แต่ฮยอนซึงคงคิดกับผมแค่พี่ แค่นี้ผมก็ดีใจคับ ผมไม่แน่ใจนักว่าผมชอบฮยอนซึงที่ตรงไหน แค่เวลาฮยอนซึงยิ้ม หัวใจผมก็เต้นแรงอย่างแปลกๆ  

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hyunseung

ผม ฮยอนซึง จางฮยอนซึงฮะ   ผมดีใจที่สุดเลยฮะที่พี่จุนฮยองเขาคุยกับผม อ่า..คงจะ งงๆ กันใช่ไหม 
ผมน่ะชอบพี่เขามา 1 ปีแล้วล่ะฮะ แต่ก็ได้แค่แอบชอบเท่านั้นแหล่ะครับ เพราะพี่เขาน่ะ เป็นคนดูดี เรียนก็เก่ง แถมบ้านก็รวย ซึ่งต่างจากผมมากกกกกก   
วันนั้น...วันที่ผมเปิดประตูร้านให้กับลูกค้า ผมไม่นึกเลยว่าจะเป็นรุ่นพี่จุนฮยอง ผมก็ได้แต่ยิ้ม ทำเหมือนพี่จุนฮยองเป็นเหมือนลูกค้าคนอื่นๆ แต่ข้างในหัวใจของผม มันกลับเต้นไม่หยุด แล้วที่พี่นาอึนให้ไปไล่พี่จุนฮยอง เอ่อ..ไม่ซิ เชิญให้พี่จุนฮยองออกจากร้าน ผมก็นั่งทำใจอยู่นาน - - เป็นเพราะผมไม่กล้าคุยกับพี่เขา แล้ว อีกอย่างผมอยากนั่งมองหน้า เอ่อ นั้นแหละครับ มองหน้าพี่เขานานๆ ^^;

ผมก็พึ่งรู้นะว่าพี่จุนฮยองเขาไม่ชอบกินเค้ก ผมก็เลยไม่กล้าสู้หน้าพี่เขา ก็ต้องมีบ้างแหละครับที่แอบน้อยใจ แต่ผมไม่นึกว่าพี่เค้าจะแคร์ผมถึงต้องไปนั่งกินเค้กที่ตัวเองบอกว่าไม่ชอบ แล้วมาบอกรสชาติให้ผมฟัง ผมน่ะปลื้มสุดๆเลยล่ะฮะ  >///<

ตอนนี้ผมก็นั่งมองพี่เขาทำงานในร้าน.....นั่งมอง เฮ้ยย ผมคงต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะฮะ  แล้วอย่าบอกความลับให้พี่จุนฮยองรู้นะฮะ ผมเขินน ><

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

7.30pm

“ผมกลับก่อนนะฮะพี่นาอึน”
“ผมก็กลับก่อนนะครับ^^”
“จ้า กลับบ้านกันดีๆนะ ฮยอนซึง จุนฮยอง” ทั้งผมและฮยอนซึงก็ออกมาจากร้านเพื่อกลับบ้าน แต่...ผมไม่ให้ฮยอนซึงกลับบ้านง่ายๆหรอกครับ คิคิ
“ฮยอนซึง วันนี้พี่ไปส่งเหมือนเดิมนะ”
“ผมปฏิเสธได้ด้วยหรอฮะ ” ใช่แล้วอย่างที่ฮยอนซึงพูด ถึงไม่กลับกับผม ผมก็ต้องง้อให้ผมไปส่งอยู่ดี ฮ่าๆ
“งั้นป่ะ”  แล้วผมก็ขับรถพาฮยอนซึงมาที่ๆนึงที่ ไม่ใช่บ้านน


“นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่ฮะพี่จุนฮยอง”
“พี่มีอะไรจะคุยด้วยน่ะ”ผมพูดพร้อมกับจอดรถ ในสวนเด็กเล่นแห่งหนึ่ง
“ป่ะ ไปเล่นของเล่นกัน” ฮยอนซึงก็เดินลงจากรถอย่าง งงๆ
“พี่พาผมมาเล่นของเล่นเด็กเนี้ยน่ะ”
“คงงั้น”ผมพูดยิ้มๆพร้อมนั่งลงที่ชิงช้า ทำให้อีกคนต้องนั่งตาม
“......”
“คืนนี้ ดาวเต็มท้องฟ้าเลยเนอะ”เงยหน้ามองท้องฟ้า
“ใช่ฮะ ผมชอบดาวมากๆเลยล่ะ”ผมหันมองคนข้างๆที่กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้า เหมือนผม
“ฮยอนซึง รู้ไหมพี่คิดอะไรอยู่” ผมพูดทำให้อีกคนต้องหันหน้ามา
“ผมจะรู้ความคิดพี่ได้ยังไงล่ะฮะ พี่ถามแปลกจัง ฮ่าๆๆ”
“พี่ชอบฮยอนซึงนะ”
“…..”
“…..”ผมทำอะไรผิดรึป่าวน่ะ ฮยอนซึงหยุดขำแล้วมองหน้าผมนิ่งเลย....
“…..เมื่อกี้ พี่ว่าอะไรนะฮะ”
“พี่-ชอบ-ฮยอน-ซึง-นะ” ผมพูดช้าๆชัดๆ แล้วจ้องหน้าฮยอนซึงที่ตอนนี้นิ่งไป..
“อะ....เอ่อ...”
“......” ฮยอนซึงก้มหน้าลง ผมไม่น่าบอกเลย พรุ่งนี้อาจจะมองหน้ากันไม่ติด - -
“......”
“พี่ขอโทษ ที่พูดแบบนั้นออกไป กลับบ้านกัน”ผมลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินไปที่รถ
“ผมก็ชอบพี่ครับ ชอบมานานแล้ว ชอบมา 1 ปีแล้ว >< ”ผมหันกลับไปมองต้นเสียง ที่ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ และเอาแต่ยืนก้มหน้า..
“พูดจริงหรอ?”
“อื้มมม”ฮยอนซึงไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้า  ทันทีที่ฮยอนซึงพยักหน้า ผมก็วิ่งเข้าไปกอดฮยอนซึงทันที ผมไม่รู้นะว่าผมทำได้ไง แต่หัวใจผมมันสั่งผมนี่ครับ ไม่ทำตามใจตัวเอง แล้วให้ผมทำตามใจใครล่ะ ^^
“พี่ดีใจที่สุดเลย”ผมกอดฮยอนซึงแน่นขึ้น
“เอ่อ พี่จุนฮยองผมหายใจไม่ออก”เสียงบ่นอู้อี้ แทบฟังไม่ออก ทำให้ผมต้องผละตัวออกมา อย่างเขินๆ
“พี่ขอโทษ ก็มันดีใจนี่นา”
“ไม่เป็นไรฮะ (.//.)”ฮยอนซึงหน้าแดงด้วยล่ะฮ่าๆ แกล้งหน่อยดีกว่า
“ว่าแต่...ชอบพี่มานานแล้วทำไมไม่บอก”ผมเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกคน ใช่ครับฮยอนซึงต้องถอยห่าง
“คือ...เอ่อ... แล้ว  พี่ชอบผมตั้งแต่ตอนไหนล่ะฮะ ^^”โหยเปลี่ยนเรื่องเลย...
“ไม่บอกหรอก”พูดจบผมก็วิ่งหนีคน และแน่นอน....ฮยอนซึงก็ต้องวิ่งไล่ผม
“พี่จุนฮยองขี้โกงนี้ฮะ”

ในท่ามกลางความมืดที่มีแสงไฟสลัวๆ มีนักศึกษา2คนที่วิ่งไล่กันเหมือนเด็กอนุบาล ในสนามเด็กเล่น เมื่อใครๆเห็นก็ต้องออกเสียงเป็นเสียงเดียวกันว่า “น่ารัก “

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันนี้ผมดีใจที่สุดเลยฮะที่ความในใจผมได้ถูกเปิดออกไป และ ผมก็ได้รู้ความในใจของพี่จุนฮยองด้วย ต่อไปนี้ผมก็คงไม่ต้อง”แอบชอบ”พี่อีกแล้วสินะ พี่จุนฮยอง ผมชอบพี่นะ ไม่สิรักเลยล่ะฮะ ^^

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ผมบอกไปแล้ว...ขอบคุณนะฮยอนซึง ที่ทำให้พี่ได้รู้จักความรัก การ”แอบชอบ” ต่อไปนี้พี่จะชอบ ชอบ ชอบ แต่คงต้องเปลี่ยนเป็น รัก รัก รัก .....  นายตลอดไป พี่สัญญา ^^

แถม++

Dooseob  ….

“อื้มม”เสียงครางเล็ก ที่แทบไม่ได้ยินดังขึ้นเมื่อร่างเล็กพยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“ตื่นแล้วหรอตัวเล็ก”ดูจุนวิ่งเข้ามานั่งข้างๆ แล้วประครองตัวเล็กขึ้น
“ฮะ ผมเจ็บจัง ”
“เจ็บเอวหรอ?”
“…..”ไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงแต่การพยักหน้า แลหน้าขึ้นสีของโยซอบ
“งั้นนอนพักเถอะ”ดูจุนกดไหล่อีกคนลงเบาๆ
“ผมพึ่งตื่นนะ จะให้ผมนอนพักอีกแล้วหรอฮะ”โยซอบทำหน้ายู้
“แล้วจะทำอะไรล่ะ.............หรือว่า ”ดูจุนพูดพร้อมยิ้มมุมปาก
“จะบ้าหรอพี่ดูจุน! >.<”โยซอบพูดพร้อมกับฟาดมือไปที่ไหล่อีกคน

แล้วในห้องก็มีเสียงหัวเราะคิกคักของทั้งสองคน อย่างสนุนสนาน.............

END++



                             

ขอขอบคุณรีดเดอร์มากๆ ที่ทนอ่านฟิคป่วงๆของไรเตอร์  อีกไม่นานฮะจะต้องมีฟิคยาวให้ได้อ่านแน่นอน